Σε αυτό το εντυπωσιακό έργο, η μεγαλοπρέπεια του Καθεδρικού Ναού του Ρουέν εμφανίζεται μέσα από μια λεπτή ομίχλη χρώματος και φωτός. Η δομή υψώνεται μεγαλοπρεπώς, με τις περίπλοκες λεπτομέρειες της να σχεδόν διαλύονται σε έναν καμβά από περιστρεφόμενους τόνους. Ο Μονέ χρησιμοποιεί δασοκομικές τεχνικές με περισσότερες κατακερματισμένες πινελιές, επιβάλλοντας ζωντανά χρώματα για να αναδείξει το υπερυψωμένο της καθεδρικού ναού που λούζεται στο φως του ήλιου. Από μια έγχρωμη βάση μέχρι απαλές αποχρώσεις μπλε και μελάγχρωση, τα χρώματα κινούνται και χορεύουν στην επιφάνεια, υπονοώντας τις παλμικές επιδράσεις του φωτός πάνω στην πέτρα. Η συνολική σύνθεση τραβάει το βλέμμα ψηλά, δημιουργώντας μια ισχυρή κατακόρυφη κατεύθυνση που μιμείται τις υψηλές στέγες του καθεδρικού ναού, προσκαλώντας τον θεατή να χαθεί στην επιβλητική του παρουσία.

Παρά την φαινομενικά αφηρημένη προσέγγιση, κάθε πινελιά έχει το σκοπό της. Η συναισθηματική αντήχηση είναι αισθητή — μπορεί κανείς σχεδόν να αισθανθεί τη θερμότητα του ήλιου που διαπερνά την ατμόσφαιρα και εκπέμπει το φως σε αυτό το υπέροχο οικοδόμημα. Η διερεύνηση του Μονέ σε αυτή την περίοδο αντικατοπτρίζει μια σημαντική στροφή από τις παραδοσιακές μεθόδους, αγκαλιάζοντας την άμεση αντίληψη του στιγμής αντί για τις ακριβείς λεπτομέρειες. Αυτό το έργο συλλαμβάνει την ίδια την ουσία του ιμπρεσιονισμού, δίνοντας έμφαση στην ατμόσφαιρα και τη ροή του χρόνου, ενώ ταυτόχρονα σηματοδοτεί την προσωπική εξέλιξη του Μονέ ως καλλιτέχνη. Ως θεατές, δεν παρακολουθούμε απλώς ένα κτίσμα· βιώνουμε μια στιγμή όπου το φως και το χρώμα συγκλίνουν, θυμίζοντάς μας το θείο στην καθημερινή αρχιτεκτονική.