Σε αυτή τη καταπληκτική απεικόνιση, ο Καθεδρικός ναός της Ρουέν στέκεται ως απόδειξη της αιθέριης και συνεχώς μεταβαλλόμενης φύσης του φωτός. Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει τον καθεδρικό ναό όχι με ακριβείς λεπτομέρειες, αλλά μέσα από ένα λαμπερό πέπλο χρώματος. Σχεδόν μπορείς να νιώσεις τον κρύο πρωινό αέρα να προσπερνά το δέρμα σου και να ακούσεις τον ήχο του ανέμου με κάθε πινελιά. Η τεχνική του Μονέ, που χαρακτηρίζεται από χαλαρούς και ρέοντες χειρισμούς, προκαλεί μια σχεδόν ονειρώδη κατάσταση, μεταμορφώνοντας τη στερεή δομή του λίθου σε ένα ταπί των αφηρημένων μορφών. Η αλληλεπίδραση του φωτός και της σκιάς είναι τέλεια οργανωμένη, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση του βάθους και της κίνησης. Σκούρο μπλε και απαλές γκρίζες αποχρώσεις αναμιγνύονται με ζεστές ώχρες, υποδηλώνοντας όχι μόνο την φυσική αρχιτεκτονική αλλά και την βαθιά πνευματική ουσία του χώρου.

Η συναισθηματική επίδραση αυτού του έργου έγκειται στην ικανότητά του να υπερβαίνει την απλή αναπαράσταση. Σε προσκαλεί να συνδεθείς με μια στιγμή, κρεμασμένη στο χρόνο—ίσως μια γρήγορη ματιά στην ανατολή του ήλιου που φωτίζει την πρόσοψη του καθεδρικού ναού ή την χρυσή ώρα που ρίχνει μεγάλες σκιές. Καθώς παρατηρείς, μπορεί να νιώσεις έναν αίσθημα ευλάβειας, αλλά και μια κατανόηση της παροδικότητας που ορίζει την ομορφιά. Αυτός ο πίνακας δεν είναι απλώς ένα ιστορικό έγγραφο ενός μεγάλου κτηρίου; είναι μια εμπειρία της στιγμής και μια γιορτή της επιφανειακής φύσης της ίδιας της ζωής, εμποτισμένη με τον πλούσιο ιστορικό контекст του ιμπρεσιονισμού, ενός κινήματος που επιχείρησε να συλλάβει την ουσία μιας σκηνής παρά την ακριβή της ομοιότητα.