In deze adembenemende weergave staat de kathedraal van Rouen als een getuigenis van de etherische en voortdurend veranderende natuur van licht. De kunstenaar vangt de kathedraal niet in nauwkeurige details, maar door een sprankelend kleurenschuilplaats; je kunt bijna de koele ochtendlucht op je huid voelen en het zachte gefluister van de wind horen bij elke penseelstreek. Monet's techniek, gekenmerkt door losse, vloeiende streken, roept een bijna dromerige staat op, terwijl hij de solide stenen structuur transformeert in een weefsel van abstracte vormen. De interactie tussen licht en schaduw is meesterlijk georkestreerd, waardoor een illusie van diepte en beweging ontstaat. Donkerblauw en zachte grijstinten mengen zich met warme okers, waardoor niet alleen de fysieke architectuur, maar ook de diepere spirituele essentie van de ruimte wordt gesuggereerd.

De emotionele impact van dit werk ligt in de mogelijkheid om verder te gaan dan alleen representatie. Het nodigt de kijker uit om zich te verbinden met een moment dat in de tijd zweeft — misschien een vluchtige glimp van een zonsopgang die de façade van de kathedraal verlicht of het gouden uur dat lange schaduwen werpt. Terwijl de kijker toekijkt, kan hij of zij een gevoel van eerbied voelen, maar ook een begrip van de vergankelijkheid die schoonheid definieert. Deze schilderij is niet gewoon een historisch document van een groot bouwwerk; het is een ervaring van het moment en een viering van de vergankelijke natuur van het leven zelf, doordrenkt met de rijke historische context van het impressionisme, een beweging die probeerde de essentie van een scène vast te leggen in plaats van de exacte gelijkenis.