W tym zachwycającym ujęciu katedra w Rouen jest świadectwem eterycznej i zmiennej natury światła. Artysta uchwycił katedrę nie w precyzyjnych detalach, ale przez lśniący welon koloru; można niemal poczuć chłodne poranne powietrze, które ociera się o skórę, i usłyszeć cichą szmerową melodię wiatru przy każdym pociągnięciu pędzla. Technika Moneta, charakteryzująca się luźnymi, płynącymi pociągnięciami, wywołuje niemal marzycielski stan, przekształcając solidną, kamienną strukturę w gobelin abstrakcyjnych form. Interakcja światła i cienia jest mistrzowsko zorganizowana, tworząc iluzję głębi i ruchu. Ciemne niebieskie i miękkie szarości mieszają się z ciepłymi okrami, sugerując nie tylko fizyczną architekturę, ale także głęboką duchową esencję przestrzeni.

Emocjonalny wpływ tej pracy leży w jej zdolności do przekraczania jedynie przedstawienia. Zaprasza widza do połączenia się z momentem zawieszonym w czasie—być może ułamek sekundy wschodu słońca oświetlającego fasadę katedry lub złoty czas rzucający długie cienie. Podczas gdy widz rozmyśla, może poczuć poczucie czci, ale również zrozumieć ulotność definiującą piękno. Ten obraz nie jest jedynie dokumentem historycznym wielkiej budowli; to jest doświadczenie chwili i celebracja efemerycznej natury życia, zatopiona w bogatym kontekście historycznym impresjonizmu, ruchu, który starał się uchwycić istotę sceny, a nie jej dosłowne podobieństwo.