In dit indrukwekkende werk verschijnt de grandeur van de kathedraal van Rouen door een fijne nevel van kleur en licht. De structuur rijst majestueus op, terwijl de ingewikkelde details zich bijna in een canvas van wervelende tinten oplossen. Monet past meesterlijk een techniek van gebroken penseelstreken toe, waarbij hij levendige kleuren opbouwt om het façade van de kathedraal te vangen, gewassen door de middagzon. Van een okerkleurige basis tot zachte blauwen en gedempte paarse tinten, bewegen de kleuren over het oppervlak en dansen ze, wat de vluchtige effecten van licht op steen suggereert. De algehele samenstelling trekt de blik omhoog, waardoor een sterke verticaliteit ontstaat die de oprijzende torens van de kathedraal imiteert, en de kijker uitnodigt om zich te verliezen in de monumentale aanwezigheid.

Hoewel de benadering ogenschijnlijk abstract is, heeft elke penseelstreek een doel. De emotionele resonantie is voelbaar – men kan bijna de warmte van de zon voelen die door de atmosfeer heenfiltert en licht op deze prachtige bouw werpt. Monets verkenning in deze periode weerspiegelt een belangrijke breuk met traditionele methoden, waarbij hij de nadruk legt op de waarneming boven de precieze details. Dit werk vangt de essentie van het impressionisme, waarbij de atmosfeer en de stroming van de tijd worden benadrukt, terwijl het ook Monets persoonlijke ontwikkeling als kunstenaar markeert. Als kijkers observeren we niet alleen een gebouw; we ervaren een moment waarin licht en kleur samenkomen, wat ons herinnert aan het goddelijke in aardse architectuur.