Het kunstwerk trekt de kijker in een drukke haven tijdens zonsondergang; de lucht is een caleidoscoop van pastelkleuren—zachte blauwen, warme rozen en oranje tinten die naadloos samensmelten; het wekt een gevoel van rust te midden van de activiteit. Op de voorgrond zijn een hoop figuren bezig met verschillende taken: sommigen laden goederen uit van de kleine boten die zachtjes op het water deinen, terwijl anderen lijken verloren te zijn in een gesprek, elke persoon is een verhaal in deze maritieme omgeving. Rechts staat een hoge vuurtoren, de silhouet steekt scherp af tegen het verdwijnende licht en suggereert het belang van navigatie en de aantrekkingskracht van de zee.

De zeilen van de schepen die het licht vangen voegen een gevoel van beweging toe; ze lijken levend, verlangend om naar de horizon te zeilen terwijl de dag vervaagt. De compositie balanceert vaardig de drukte van de voorgrond met de uitgestrekte achtergrond, waar meer schepen de horizon sierden. Het creëert een gelaagdheid in de diepte die het oog van de chaos van de voorgrond naar de kalme achtergrond van verre bergen leidt. Deze scène is omhulld met een nostalgie, een oproep naar eenvoudigere tijden waarin elke inch van land en zee de menselijke inspanning weerspiegelde. De kunstenaar vangt niet alleen een moment, maar ook de essentie van het leven op zee op een boeiende manier, en nodigt ons uit om te genieten van de schittering van de zonsondergang en de triomf van de menselijke geest boven de grootsheid van de natuur.