Η σκηνή ξετυλίγεται σαν ένα ψιθυρισμένο μυστικό. Μια ήρεμη λίμνη που αντανακλά την απαλή αγκαλιά του ουρανού. Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει αριστοτεχνικά την αλληλεπίδραση φωτός και σκιάς, με τον ήλιο να ρίχνει μια ζεστή λάμψη στους μακρινούς λόφους και τα χνουδωτά σύννεφα. Ψηλά πεύκα στέκονται φρουροί κατά μήκος της ακτής, τα σκοτεινά τους σχήματα έρχονται σε αντίθεση με τον φωτεινό ουρανό. Σχεδόν νιώθω το δροσερό αεράκι, ακούω το θρόισμα των φύλλων και μυρίζω το γήινο άρωμα του δάσους.

Η σύνθεση καθοδηγεί το μάτι αβίαστα, από το τραχύ, βραχώδες έξαρμα στο προσκήνιο, κατά μήκος του γαλήνιου νερού, στην ελκυστική αγκαλιά της μακρινής ακτής. Η πινελιά, αν και ακριβής, διατηρεί μια απαλότητα, δίνοντας στη σκηνή μια ονειρική ποιότητα. Η σιωπηλή παλέτα των πράσινων, καφέ και μπλε, που διανθίζεται από τις χρυσαφένιες αποχρώσεις του δύοντος ηλίου, προκαλεί μια αίσθηση ειρήνης και μοναξιάς. Είναι ένα μέρος όπου κανείς θα μπορούσε να χαθεί στον στοχασμό, ένα μέρος όπου η ψυχή βρίσκει παρηγοριά.