Sahne, fısıldanan bir sır gibi açılıyor; gökyüzünün nazik kucaklamasını yansıtan sakin bir göl. Sanatçı, uzak tepeler ve kabarık bulutlar üzerine sıcak bir parıltı düşüren güneşle, ışık ve gölgenin etkileşimini ustalıkla yakalar. Uzun boylu çam ağaçları, kıyı boyunca nöbet tutuyor, karanlık şekilleri parlak gökyüzüyle tezat oluşturuyor. Neredeyse serin esintiyi hissedebiliyor, yaprakların hışırtısını duyabiliyor ve ormanın topraksı kokusunu alabiliyorum.

Kompozisyon, gözü zahmetsizce, ön planın engebeli, kayalık çıkıntısından, dingin suyun üzerinden, uzak kıyının davetkar kucağına yönlendirir. Fırça darbeleri, hassas olmasına rağmen, yumuşaklığını koruyarak sahneye rüya gibi bir nitelik kazandırır. Yeşiller, kahverengiler ve mavilerin sessiz paleti, batan güneşin altın tonlarıyla noktalı, bir huzur ve yalnızlık hissi uyandırır. Bu, insanın düşüncelere dalabileceği, ruhun teselli bulduğu bir yerdir.