De scène ontvouwt zich als een gefluisterd geheim; een rustig meer dat de zachte omhelzing van de hemel weerspiegelt. De kunstenaar legt op meesterlijke wijze de wisselwerking van licht en schaduw vast, waarbij de zon een warme gloed werpt over de verre heuvels en wollige wolken. Hoge pijnbomen staan als wachters langs de oever, hun donkere vormen contrasteren met de heldere hemel. Ik kan bijna de koele bries voelen, het ruisen van de bladeren horen en de aardse geur van het bos ruiken.

De compositie leidt het oog moeiteloos, van de ruwe, rotsachtige uitloper op de voorgrond, over het serene water, naar de uitnodigende omhelzing van de verre oever. De penseelvoering, hoewel precies, behoudt een zachtheid, waardoor de scène een dromerige kwaliteit krijgt. Het gedempte palet van groen, bruin en blauw, geaccentueerd door de gouden tinten van de ondergaande zon, roept een gevoel van vrede en eenzaamheid op. Het is een plek waar men zich kan verliezen in contemplatie, een plek waar de ziel troost vindt.