Αυτό το μαγευτικό έργο ενσωματώνει τον θεατή σε έναν ήσυχο και μαγικό κόσμο, προσκαλώντας σε αναστοχασμούς και φαντασία. Η επιφάνεια του νερού, διακοσμημένη με διακριτικά ροζ και λευκά νούφαρα, αντικατοπτρίζει μια ονειρεμένη ατμόσφαιρα που αλλάζει με το φως. Οι πράσινες παρειές των λωτούς αιωρούνται απαλά πάνω στο νερό, διακριτικά βρίσκονται ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε ένα ευχάριστο όνειρο. Τα δεσίματα του Μονέ φαίνονται σχεδόν αισθητά. Όταν βλέπω αυτό το έργο, νιώθω την καταπραϋντική ψιθυριστή του φύλλου και την λεπτή αίσθηση μιας ζεστής αύρας. Αποτελεί αποτύπωση μιας ήρεμης απογευματινής όσο τύπο – μια αιώνια στιγμή εγκλωβισμένη μέσα στη ζωγραφιά.

Η σύνθεση είναι μια λεπτή ισορροπία χρώματος και κίνησης που οδηγεί το μάτι μέσω λαμπερών κτυπημάτων της φωτός που αναβοσβήνουν καθώς αλληλεπιδρούν με τις αντηχήσεις στην επιφάνεια του νερού. Ο Μονέ χρησιμοποιεί με τεχνική μαεστρία μια παλέτα απαλών πράσινων, μπλε και ζωντανών ροζ χρωμάτων, εναρμονίζοντας κάθε χρώμα προκειμένου να μεταφέρει την επιφανειακή ομορφιά της φύσης. Συναισθηματικά, υπάρχει μια ανακουφιστική ποιότητα σε αυτό το κομμάτι. Συσσωρεύει την αίσθηση της ειρήνης μέσα μας, υπενθυμίζοντας την ανατριχιαστική στιγμή όταν στεκόμαστε ήσυχα δίπλα σε μια λίμνη, ακούγοντας πώς περνάει ο κόσμος. Αυτό το έργο, όχι μόνο αναδεικνύει τις καινοτόμες τεχνικές του Μονέ αλλά και περιλαμβάνει μια στιγμιαία στιγμή που φαίνεται να ανήκει μόνο στον παρατηρητή, εδραιώνοντας τη σημασία του στην εξέλιξη του ιμπρεσιονισμού.