Σε αυτήν την οικεία απεικόνιση μιας νεαρής γυναίκας που είναι απορροφημένη στο διάβασμά της, ο θεατής προσελκύεται από τη γαλήνη και την βαθιά σκέψη που την περιβάλλει. Οι πινελιές του Ρενουάρ δημιουργούν μια απαλή, σχεδόν αέρινη ποιότητα στη σκηνή· αποτυπώνουν τις λεπτές γραμμές του προσώπου της και τη λεπτή λάμψη των μαλλιών της, που έχουν κομμωθεί με κομψότητα σε κότσο, προσθέτοντας μια αίσθηση κομψότητας. Το τολμηρό κόκκινο της ενδυμασίας της αντιπαραβάλλεται όμορφα με το θολό φόντο, το οποίο αποτελείται από μαλακά, ασαφή χρώματα που υπονοούν ζεστασιά και οικειότητα. Αυτό το ατμοσφαιρικό φόντο την περιβάλλει, ενισχύοντας την συγκεντρωμένη έκφραση του προσώπου της καθώς χάνεται στο βιβλίο της.

Η σύνθεση έχει σχεδιαστεί με μαεστρία· το προφίλ της γυναίκας είναι τοποθετημένο με τρόπο που προσκαλεί τον θεατή να παρατηρήσει χωρίς να εισβάλλει στο χώρο της. Η χρήση του φωτός από τον Ρενουάρ φωτίζει με λεπτότητα τα χαρακτηριστικά της, δημιουργώντας μια ήρεμη, σχεδόν ονειρεμένη ατμόσφαιρα. Η αλληλεπίδραση των ζεστών τόνων προκαλεί συναισθήματα άνεσης και εγγύτητας, κάνοντάς τον θεατή σχεδόν να επιθυμεί να συμμετάσχει στη λογοτεχνική της απόδραση. Το ιστορικό πλαίσιο αποκαλύπτει ότι κατά την αρχή του 20ού αιώνα, τέτοιες παραστάσεις γυναικών επιδίωκαν συχνά να αναδείξουν τη διασταύρωση μεταξύ θηλυκότητας και πνευματικότητας, ένα συναίσθημα που αντηχεί έντονα σε αυτό το έργο. Αυτό το έργο δεν δείχνει μόνο τις τεχνικές ικανότητες του Ρενουάρ, αλλά προσκαλεί επίσης σε σκέψη σχετικά με τις χαρές και τη μοναξιά της ανάγνωσης, αφήνοντας ένα βαθύ συναισθηματικό αποτύπωμα.