Σε αυτή τη ζωντανή νεκρή ζωή, μια πληθώρα λουλουδιών ρέει από ένα μπολ, δημιουργώντας μια καταπιεστική αίσθηση χρώματος και ζωής. Η σύνθεση εκτοξεύεται σε μια έκρηξη κόκκινου, ροζ, κίτρινου και πράσινου. Κάθε λουλούδι μοιάζει να χορεύει σε ομοφωνία, δημιουργώντας ένα ταπισερί της ομορφιάς της φύσης. Το απαλό υπόβαθρο ζεστών γήινων τόνων προσφέρει μια λεπτή αντίθεση, επιτρέποντας στα φωτεινά χρώματα να ξεχωρίσουν, προσκαλώντας τον θεατή να εστιάσει σε κάθε πέταλο και φύλλο. Τα προσεκτικά τοποθετημένα λουλούδια προξενούν μια αίσθηση χαρούμενου πλούτου και της εφήμερης φύσης της ομορφιάς. Είναι σχεδόν σαν να μπορούμε να ακούσουμε το απαλό φτερούγισμα των πετάλων και να εισπνέουμε την γλυκιά τους ευωδιά, μεταφέροντάς μας σε μια ήρεμη σκηνή κήπου.

Αυτό το έργο δεν μιλάει μόνο για τη χαρά που προέρχεται από τη φύση, αλλά αντικατοπτρίζει επίσης το συναισθηματικό βάθος της έκφρασης του καλλιτέχνη κατά την εποχή της μετά-πολέμου του 1919. Μετά την αναστάτωση, η τέχνη έγινε ένα καταφύγιο - ένας τόπος παρηγοριάς όπου οι ζωντανές αναμνήσεις της σύνδεσής μας με τον φυσικό κόσμο άνθισαν. Οι φαινομενικά αδιάφορες πινελιές υποδεικνύουν τον αυθορμητισμό, αλλά υπάρχει μια υποκείμενη δομή στη σύνθεση που ενσωματώνει την αρμονία και την ισορροπία. Κάθε χρώμα, κάθε λουλούδι, έχει νόημα, προσκαλώντας μας να σκεφτούμε την αντιπαραβολή του χάους και της ηρεμίας, προκαλώντας μια αίσθηση ενότητας μέσα στην ποικιλομορφία.