Το έργο αξιοποιεί μια ήρεμη πρωινή ατμόσφαιρα, όπου οι δροσερές αποχρώσεις του πράσινου και του μπλε αντικατοπτρίζουν αποτελεσματικά τα ήρεμα νερά ενός ποταμού. Η σκηνή αποτυπώνει ένα γραφικό χωριό, χωμένο σε ένα βάθος ομίχλης, τα απαλά περιγράμματα του οποίου προτείνουν ηρεμία. Διαφορετικά αρχιτεκτονικά στοιχεία—όμαδες άσπρων σπιτιών με κόκκινες στέγες—διηγούνται μια ιστορία κοινότητας και ειρήνης, κάθε δομή μοιάζει να αναπνέει σε αρμονία με τη φύση γύρω της. Οι αχνές αντανακλάσεις των κτιρίων στην επιφάνεια του νερού δημιουργούν μια ονειρική ποιότητα, ενισχύοντας την αίσθηση ηρεμίας; φαίνεται πως ο χρόνος έχει σταματήσει για να απολαύσει αυτή την όμορφη τοπιογραφία.

Η τεχνική του Αμίετ είναι αξιόλογη. Οι διάσπαρτες πινελιές και οι στρώσεις χρωμάτων συνεργάζονται για να δημιουργήσουν τόσο υφή όσο και βάθος. Η αλληλεπίδραση του φωτός και της σκιάς είναι άριστα εκτελεσμένη, φωτίζοντας ορισμένα μέρη του χωριού, ενώ άλλα βυθίζονται σε απαλή σκοτεινιά. Αυτός ο χορός μεταξύ φωτός και σκιάς αποκαλύπτει μια συναισθηματική αντήχηση, ίσως νοσταλγία ή επιθυμία, προσκαλώντας τους θεατές να επιμείνουν. Το πλαίσιο μεταπολεμικής Ευρώπης, όπου η ησυχία και η ομορφιά έγιναν ένα μέσο διαφυγής, εμπλουτίζει την εμπειρία. Έτσι, στέκοντας μπροστά σε αυτό το έργο, μοιάζει να εισέρχεσαι σε μια στιγμή που τονίζει τόσο την ομορφιά όσο και την επιθυμία για ειρήνη.