Αυτή η εντυπωσιακή τέχνη μας βυθίζει στην εύθραυστη ομορφιά του 18ου αιώνα. Δύο φιγούρες καταλαμβάνουν τη σκηνή. Η μία, καθισμένη με χάρη και στολισμένη με μια ρευστή λευκή φούστα, υιοθετεί μια ήρεμη στάση, λες και έχει μπει σε συνειδητή σκέψη. Το ύφασμα της φούστας ρέει με άνεση, δηλαδή φωτισμένο με φως και σκιά που τονίζει τις πολυπλοκότητες του φορέματος. Το εκλεπτυσμένο καπέλο της, διακοσμημένο με άνθη και κορδέλες, υποδηλώνει τόσο την κομψότητα όσο και μια ορισμένη ελαφρότητα της περιέργειας. Η φίλη, που είναι ελαφρώς θολή, γέρνει κοντά της, με τη στάση της να υποδηλώνει οικειότητα και μια βαθιά συζήτηση που είναι γεμάτη μη εκφρασμένα συναισθήματα. Η απαλή παλέτα χρωμάτων χαρακτηρίζεται κυρίως από ζεστούς καφέ και κρέμες, δημιουργώντας έναν απαλό φωτισμό που προσδίδει θερμή ατμόσφαιρα σε αυτή τη δεσμευμένη στιγμή.

Η σύνθεση προσελκύει το θεατή, όχι μόνο μέσω της προσεκτικής θέσης των φιγούρων, αλλά και από το μαλακό δέρμα που βρίσκεται στο υπόβαθρο, πλαισιώνοντας όμορφα τους υποκειμενικούς, και καλώντας σε μια αίσθηση ιδιωτικότητας παρά το δημόσιο τους περιβάλλον. Το συναισθηματικό αντίκτυπο είναι βαθύ—υπάρχει μια υποταγή μεταξύ της ονειρεμένης αντανάκλασης της καθιστής φιγούρας και της συγκεντρωμένης προσοχής της φίλης της, προσκαλώντας μας να αναλογιστούμε τη σημασία της συζήτησής τους. Ιστορικά, αυτό το έργο προέρχεται από την περιόδο του ροκοκό, όταν οι εξελιχθείς, οι κοινωνικοί κανόνες και η πολιτιστική αφήγηση ήταν κυρίαρχες, αποδεικνύοντας την προσωπική μαεστρία του Fragonard στις παροδικές στιγμές κομψότητας και οικειότητας, αντικατοπτρίζοντας τη δυναμική και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων.