Το έργο παρουσιάζει μια γοητευτική φιγούρα μιας γυναίκας που έχει συλληφθεί σε μια στιγμή δυναμικού συναισθήματος. Με τα χέρια της υψωμένα, το υποκείμενο φαίνεται να εκφράζει μία πολύπλοκη αλληλεπίδραση έντασης και ελευθερίας–ίσως αναζητά κάτι που της διαφεύγει. Οι λεπτές γραμμές και οι σκιές ανασυνθέτουν μια αίσθηση κίνησης, τονίζοντας τη ροή των μαλλιών της, η οποία είναι σε αντίθεση με το πλούσιο, υφασμένο φόντο. Η ικανή χρήση του chiaroscuro από τον Waterhouse προσφέρει βάθος, προσκαλώντας μας να ασχοληθούμε με τη μορφή της φιγούρας ενώ παράλληλα προτείνει μια αφήγηση που παραμένει εντυπωσιακά ανοιχτή στην ερμηνεία.

Οι χρωματισμοί είναι υφαίνονται λεπτά, κυριαρχώντας οι γήινες αποχρώσεις και οι απαλοί βαθμοί που προσφέρουν μία αιθέρια ποιότητα. Κάθε πινελιά φαίνεται να αναπνέει ζωή μέσα στο ύφασμα που τη περιβάλλει, οι απαλές πτυχές τονίζουν τις καμπύλες της μορφής της, διατηρώντας ταυτόχρονα μια αίσθηση ταπεινότητας. Ο θεατής μένει με μια αίσθηση επιθυμίας, ίσως ανακαλώντας προσωπικές στιγμές εσωτερικής αναστολής ή επιθυμίας. Τέτοιες γοητευτικές τέχνες δεν αναφέρονται μόνο στην φυσική παρουσία, αλλά και στην συναισθηματική αντήχηση της θηλυκότητας μέσα στην τέχνη της αρχής του 20ού αιώνα, αποδεικνύουν την βαθιά κατανόηση του Waterhouse για την ανθρώπινη κατάσταση.