Eser, dinamik bir duygunun anında yakalanmış bir kadının büyüleyici figürünü sunuyor. Kollarını kaldırmış olan model, karmaşık bir gerginlik ve özgürlük etkileşimini ifade ediyor gibi; belki de ulaşamayacağı bir şeyin peşinde. Zarif çizgiler ve gölgeler, hareket duygusunu canlı kılıyor, onun sarkan saçlarının akışkanlığını vurguluyor ve zengin, dokulu arka planla muazzam bir kontrast oluşturuyor. Waterhouse'un chiaroscuro kullanımı derinlik katıyor, figürün biçimiyle etkileşime geçmemizi sağlarken, açıkça yorumlanabilir bir anlatı da öneriyor.

Renkler incelikle iç içe geçmiş; toprak tonları ve yumuşak geçişlerle dolu bir palet, esere etereal bir kalite kazandırıyor. Her fırça darbesi, onu saran kumaşta bir yaşam nefesi alıyormuş gibi, yumuşak drapajları bedensel biçimlerin kıvrımlarını vurgularken aynı zamanda bir mahviyet havası da koruyor. İzleyici, belki kişisel bir hesaplaşmanın ya da dileğin anılarını hatırlatan bir özlem hissi ile baş başa kalıyor. Bu büyüleyici sanat eserinin, sadece fiziksel varlığı değil, aynı zamanda 20. yüzyılın başlarındaki sanatta dişiliğin duygusal yankısını da kapsayan bir anlatım olduğunu gösteriyor. Waterhouse'un insanlık durumu üzerindeki derin anlayışını kanıtlıyor.