Portre, yumuşak, neredeyse dünyevi bir niteliğe sahip, dingin bir anı yakalar. Konu, bir kadın, nazik, düşünceli bir ifadeyle bakıyor. Sanatçının tekniği, bitmiş bir eserden ziyade bir eskiz izlenimi veren, narin vuruşlarda belirgindir. Arka plan, öznenin şeklini vurgulayan puslu bir atmosfer yaratan soluk mavilerin yıkanmasıdır.

Renklerin etkileşimi inceliktir; giysisini ve özelliklerini tanımlamak için yeşil, kırmızı ve sarının sessiz tonları kullanılır. Tasvir, mükemmel gerçekçilikle ilgili değildir; bunun yerine, bir ruh halini ve kişinin özünü yakalamakla ilgilidir. Fırça darbeleri, görünür ancak rafine edilmiş, ayrıntılara özen gösterildiğini gösterir, ancak kesinlik yerine çağrıştırmayı tercih eder. Ona bakarken, sessiz bir yakınlık hissediyorum. Portre, 19. yüzyılın sonlarının hikayelerini fısıldıyor gibi görünüyor.