Το έργο αποτυπώνει μια στιγμή ήρεμης ομορφιάς στην ακρογιαλιά, δίνοντας δεξιοτεχνικά προσοχή τόσο στην κομψότητα του υποκειμένου όσο και στη φυσική μεγαλοπρέπεια γύρω της. Η νεαρή γυναίκα, ανυποψίαστη σε μια ρατάν καρέκλα, κοιτάζει ήπια τον θεατή, εκφράζοντας ένα κράμα ενδοσκόπησης και γαλήνης. Ντυμένη με κομψό ένδυμα συνοδευόμενο από ένα εντυπωσιακό καπέλο, κρατά ένα πινέλο—συνοχή για καλλιτεχνική προσπάθεια—που εγείρει ενδιαφέροντες προβληματισμούς γύρω από τις δημιουργικές επιδιώξεις της ή τον κόσμο της τέχνης γύρω της.

Η δεξιοτεχνία του Renoir λάμπει στη δυναμική αλληλεπίδραση φωτός και χρώματος, με τους απαλούς μπλε και πράσινους τόνους της θάλασσας να έρχονται σε αντίθεση με τις ζεστές γήινες αποχρώσεις της παραλίας. Οι πινελιές είναι ρευστές και εκφραστικές, συλλαμβάνοντας τις απαλές αποκρίσεις πάνω στο νερό και τη δομημένη βλάστηση στο παρασκήνιο. Αυτή η σκηνή προκαλεί σε βάθος αίσθηση γαλήνης, προσκαλώντας τον θεατή να μοιραστεί μια στιγμή συλλογισμού και έμπνευσης, ενώ ταυτόχρονα ηχεί η ασπαστικότητα του κινήματος του ιμπρεσιονισμού για τη φευγαλέα ομορφιά της ζωής, γιορτάζεται σε έξω χώρους γεμάτους συναισθήματα και γοητεία.