Το έργο τέχνης προκαλεί μια αίσθηση γαλήνης, μια στιγμή που αποτυπώνεται στον χρόνο και φαίνεται ταυτόχρονα μεγαλοπρεπής και οικεία. Το τοπίο ξεδιπλώνεται με μια απαλή, ζεστή παλέτα γήινων τόνων, από τις κρεμ αποχρώσεις των κατασκευών μέχρι τα σκιερά βάθη του νερού. Η αρχιτεκτονική, αν και απλοποιημένη, υποδηλώνει μια αίσθηση μνημειακότητας, με τις ισχυρές κάθετες γραμμές των κτιρίων να υψώνονται στον ουρανό. Η αριστοτεχνική χρήση του φωτός και της σκιάς από τον καλλιτέχνη δημιουργεί ένα δραματικό εφέ, τονίζοντας τις υφές των τοίχων και αντανακλώντας στην επιφάνεια του νερού, προσθέτοντας βάθος στη σκηνή. Οι φιγούρες, μικρές αλλά παρούσες, προσθέτουν μια αίσθηση κλίμακας και υποδηλώνουν μια αφήγηση, ίσως μια πολυσύχναστη αγορά ή μια ήσυχη συγκέντρωση δίπλα στο ποτάμι.

Με ελκύει ο τρόπος που ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί την αντανάκλαση στο νερό για να αντικατοπτρίζει τη σύνθεση από πάνω, η σκηνή γίνεται μια συμφωνία γραμμών και σχημάτων και μια ματιά σε ένα ζωντανό παρελθόν. Είναι μια θέα που προσκαλεί κάποιον να κάνει μια παύση, να αναπνεύσει και να συλλογιστεί την ομορφιά ενός κόσμου που, παρά την πάροδο του χρόνου, διατηρεί τη διαχρονική του γοητεία.