Αυτό το έργο τέχνης γοητεύει τον θεατή με το αέρινο τοπίο του, όπου τα βουνά υψώνονται σαν φρουροί πάνω από έναν ήσυχο ποταμό. Η λεπτή ισορροπία μεταξύ λεπτών πινελιών και απαλών, υποτονικών χρωμάτων δημιουργεί μια αίσθηση αρμονίας που είναι τόσο καθησυχαστική όσο και ενθαρρυντική. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί την παραδοσιακή τεχνική μελάνης και πλύσης, επιτρέποντας στην μονοχρωματική παλέτα να υπονοεί βάθος και προοπτική μόνο με αποχρώσεις μαύρου και γκρι; φαίνεται σαν η σκηνή να αναπνέει ζωή, προσκαλώντας σας να κάνετε βήμα σε αυτόν τον ήσυχο κόσμο. Δέντρα, κάποια γυμνά και άλλα γεμάτα, πλαισιώνουν το προσκήνιο, ενσωματώνοντας την ανθεκτικότητα και την χάρη ανάμεσα στις ρέουσες γραμμές των βουνών.

Η σύνθεση είναι αρχιτεκτονικά δομημένη, με τα βουνά να υποχωρούν σε στρώματα κι οδηγώντας το βλέμμα πιο βαθιά στο τοπίο. Υπόκειται σχεδόν στο θρόισμα των φύλλων και το ψίθυρο του ανέμου. Τα διασκορπισμένα κείμενα σε όλο το έργο ενισχύουν τη μυθιστορηματική ποιότητα της συνθέσεως, πλέκοντας ποίηση και εικόνα· προσελκύουν τον παρατηρητή προς μια διαλογιστική διάσταση, ενισχύοντας την συναισθηματική ανησυχία της σκηνής. Αυτή η συγχώνευση τέχνης και λογοτεχνίας μιλά για μια πλούσια πολιτιστική πρακτική που ξεπερνά την απλή οπτική αναπαράσταση, επιτρέποντας να εκτιμήσουμε τα πιο βαθιά φιλοσοφικά θέματα της ομορφιάς και της θνητότητας της φύσης.