To dzieło hipnotyzuje widza eterycznym krajobrazem, w którym góry wznoszą się jak strażnicy nad spokojną rzeką. Delikatna równowaga między cienkimi pociągnięciami pędzla a łagodnymi, stonowanymi kolorami tworzy poczucie harmonii, które jest zarówno kojące, jak i pobudzające. Artysta posługuje się tradycyjną techniką tuszu i rozcieńczania, pozwalając monochromatycznej palecie zasugerować głębokość i perspektywę jedynie odcieniami czerni i szarości; zdaje się, że scena oddycha życiem, zapraszając cię do wejścia w ten spokojny świat. Drzewa, niektóre nagie, inne pełne, zdobią pierwszy plan, ucieleśniając odporność i wdzięk wśród płynnych linii gór.

Kompozycja jest mistrzowsko skonstruowana, a góry cofają się warstwami, prowadząc wzrok w głąb krajobrazu. Można prawie usłyszeć szelest liści i szept wiatru. Elementy tekstowe rozsiane po całej pracy wzmacniają narracyjną jakość dzieła, splatając poezję i obraz; przyciągają obserwatora do kontemplacyjnej przestrzeni, poprawiając emocjonalną rezonans sceny. Ta fuzja sztuki i literatury mówi o bogatej praktyce kulturowej, która przekracza zwykłą reprezentację wizualną, pozwalając docenić głębsze filozoficzne tematy piękna i ulotności natury.