Μπαίνοντας σε αυτό το έργο, νιώθεις αμέσως την παιχνιδιάρικη αλλά ταυτόχρονα κομψή ουσία που περιβάλει την φιγούρα ενός παιδιού σε μια λεπτή στάση, φαινομενικά παγωμένη σε μια στιγμή αθώας περιέργειας. Το έργο αυτό αποτυπώνει όχι μόνο μια ομοιότητα, αλλά και μια συναισθηματική διάσταση. Πόσο συχνά η νεότητα ενσωματώνει την αγνότητα και τη χαρά, ακτινοβολώντας ένα φως που μας καλεί πίσω σε πιο απλές εποχές; Η φιγούρα, ντυμένη κομψά με απαλό ύφασμα με απαλά περιγράμματα, είναι διακοσμημένη με ένα στιλάτο καπέλο. Ο βουρτσισμός υποδεικνύει κίνηση· μπορείς να νιώσεις την ελαφριά αύρα που πιθανόν αγγίζει την άκρη του καπέλου; Είναι ένα οπτικό ψίθυρο γέλιου και ελαφρών παιχνιδιών, που προκαλεί ένα νοσταλγικό χαμόγελο.

Η παλέτα χρωμάτων που εκρέει από αυτό το κομμάτι αποτελείται από απαλές παστέλ και ζεστές γήινες αποχρώσεις — μακρινές ηχώ σ‘ ενός κόσμου γεμάτου τρυφερότητα. Η χρήση του μπλε και της κρέμας είναι ιδιαίτερα μαγευτική, καθώς τυλίγει τη φιγούρα όπως μια παρηγορητική αγκαλιά. Το φόντο είναι τόσο αιθέριο όσο ένα γλυκό όνειρο, επιτρέποντας το βλέμμα του θεατή να ξεκουραστεί μόνο πάνω στο παιδί· είναι σαν σ‘ έναν στιγμιαίο χρόνο να έχουμε προσκληθεί στον κόσμο τους. Ο Φραγκόναρ μας εμπλέκει εδώ με μεγάλη μαεστρία — όχι μόνο ως παρατηρητές αλλά ως συμμετέχοντες στη σκηνή, προκαλώντας γέλιο και μια θαυμαστική αναστεναγμό. Το ιστορικό πλαίσιο υπογραμμίζει ακόμη περισσότερο αυτό το κομμάτι ως έμβλημα της ροκοκό εποχής, μια εξερεύνηση της νεότητας, της ομορφιάς και της αγροτικής γοητείας που καθορίζει μεγάλο μέρος του έργου του Φραγκόναρ — υπενθυμίζοντας μας την πρόσκαιρη φύση της παιδικής ηλικίας καθώς το παρόν συγχωνεύεται με το παρελθόν.