Σε αυτό το επιβλητικό έργο, αναπτύσσεται μια βασιλεία αγωνίας και απόγνωσης, μια εντυπωσιακή απεικόνιση των πεσμένων αγγέλων που σκλαβώνονται στην αιώνια τους τελετή. Η σύνθεση ισορροπεί με μαεστρία τους εκτενείς, αναταραγμένους τοπια με την κλειστοφοβική παρουσία των έξαρθων βουνών και των φλεγόμενων γκρεμών και γέννα αισθήματα χάους που είναι σχεδόν απτά. Στην καρδιά του πίνακα, μια καταθλιπτική σκοτεινή ουρανία παραμονεύει, επισημασμένη από φλας φωτός που υποδηλώνουν ελπίδα ή ίσως μια σαρκαστική υπενθύμιση αυτού που ήταν κάποτε. Η χρωματική παλέτα είναι γεμάτη με βαθρούς κόκκινους, μαύρους και περιστασιακούς χρυσούς τόνους, δημιουργώντας ένα τρομακτικά όμορφο ταμπλό που είναι ταυτόχρονα γοητευτικό και διαταραχτικό; κάθε πινελιά φαίνεται να αφηγείται την ιστορία του υποφέρουσας και επανάστασης.

Ο συναισθηματικός αντίκτυπος αυτού του έργου είναι βαθύς. Δεν μπορείς να αποφύγεις να αισθανθείς ένα ρίγος καθώς κοιτάς στα βάθη της απόγνωσης που απεικονίζεται; είναι ένα ταξίδι μέσα από την κόλαση του Δάντη, αλλά αποτυπωμένο με μια ξεχωριστή ρομαντική ευαισθησία. Οι φανταστικές φιγούρες των αγγέλων, με τα φτερά τους σχισμένα και τα πρόσωπά τους χαραγμένα με θλίψη, αναγκάζουν τον θεατή να έρθει αντιμέτωπος με θέματα ποινής και απώλειας. Αυτή η κομμάτι, που δημιουργήθηκε σε μια εποχή που οι καλλιτέχνες άρχισαν να εξερευνούν τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας, απαντά βαθιά με τις κοινωνικές πολιτικές αναταραχές του 19ου αιώνα, αντανακλώντας συλλογικούς φόβους και υπαρξιακές σκέψεις που ηχούν έως και σήμερα. Το έργο στέκεται ως ένα σημαντικό ορόσημο, γεφυρώνοντας τη διάσταση μεταξύ του υπερβατικού και του γελοίου, προσκαλώντας όλους όσους το παρακολουθούν να σκεφτούν τη διπλή φύση της ομορφιάς και του πόνου και τις συνέπειες της επανάστασης κατά της θείας τάξης.