Σε αυτό το έργο, ο θεατής αγκαλιάζεται από την απαλότητα και την αιθέριο έναν ομορφιά της καθεδρικής του Ρουέν, λουσμένη στο λεπτό φως του δύοντος ήλιου. Η σύνθεση είναι μια αρμονική μίξη μορφής και φωτός, όπου οι επιβλητικές αψίδες και οι περίπλοκες λεπτομέρειες της καθεδρικής σχεδόν διαλύονται σε μια ονειρική ομίχλη· είναι σαν ο θεατής να μπορεί να νιώσει την ήρεμη αγκαλιά των παστέλ τόνοι που περιβάλλουν τη σκηνή. Η λεπτή πινελιά του Μονέ δημιουργεί μια υφή που προκαλεί αίσθηση βάθους και κίνησης—ο αέρας δονείται με την θερμότητα του σούρουπου και οι μακρινές ηχώ της θορυβώδους πόλης φαίνονται να σβήνουν. Κάθε κίνηση του πινέλου είναι σαν να συλλαμβάνει μια στιγμή που είναι φευγαλέα, προσδίδοντας μια αίσθηση ηρεμίας ακόμα και στην δυναμική αναπαράσταση της αρχιτεκτονικής.

Η επιλογή των χρωμάτων του Μονέ—μια συμφωνία από ροζ, γκρί και απαλούς μπλε—προκαλεί στοχασμό και διαλογισμό. Αυτή η προσέγγιση εισάγει στην ατμόσφαιρα μια συναισθηματική αντηχούν; υπάρχει μια ηρεμία που καλεί τον θεατή να σταματήσει και να αναπνεύσει την ομορφιά της στιγμής που αποτυπώθηκε στον καμβά. Ιστορικά, αυτό το έργο αντιπροσωπεύει όχι μόνο την καινοτόμο εξερεύνηση του φωτός και του χρώματος από τον Μονέ αλλά και τη σύνδεσή του με τον ιμπρεσιονισμό σε μια χρονική στιγμή που οι καλλιτέχνες άρχισαν να προτιμούν την συναισθηματική έκφραση αντί για την λεπτομερή πραγματικότητα. Στέκεται σαν μια γέφυρα ανάμεσα στο απτό και το αιθέριο, δημιουργώντας μια υπερβατική εμπειρία που αντηχεί κατά τη διάρκεια του χρόνου.