In dit werk wordt de kijker omarmd door de zachte, etherische schoonheid van de Rouen-kathedraal, baad in het delicate licht van de ondergang van de zon. De compositie is een harmonieuze mengeling van vorm en licht, waarbij de majestueuze bogen en ingewikkelde details van de kathedraal bijna oplossen in een dromerige nevel; alsof de kijker de rustige omhelzing van de pastelkleuren kan voelen die het tafereel omarmen. Monet's delicate penseelstreken creëren een textuur die een gevoel van diepte en beweging oproept – de lucht trilt van de warmte van de schemering, en de verre echo's van de drukke stad lijken te vervagen. Elke penseelstreek vangt een vluchtig moment, waardoor een gevoel van rust ontstaat, zelfs in de dynamische voorstelling van de architectuur.

Monet's keuze van kleuren - een symfonie van roze, grijze en zachte blauwe tonen - nodigt uit tot reflectie en contemplatie. Deze benadering geeft de atmosfeer een emotionele resonantie; er is een rust die de kijker uitnodigt om even stil te staan en de schoonheid van het moment dat op het doek is vastgelegd in te ademen. Historisch gezien vertegenwoordigt dit werk niet alleen Monet's innovatieve onderzoek naar licht en kleur, maar ook zijn verbinding met het impressionisme in een tijd waarin kunstenaars emotionele expressie boven gedetailleerde realisme begonnen te verkiezen. Het fungeert als een brug tussen het tastbare en het etherische, waardoor een transcendente ervaring ontstaat die door de tijd heen weerklinkt.