Σε αυτό το εντυπωσιακό έργο, δύο νεαρά παιδιά από τη φυλή Σόλον στέκονται στη μέση ενός πλούσιου χωραφιού, η παρουσία τους προκαλεί βαθύ αίσθημα αθωότητας και ηρεμίας. Το λαμπρό φως του ήλιου λούζει τη σκηνή, ρίχνοντας απαλές σκιές και φωτίζοντας τους λεπτούς τόνους των άγριων λουλουδιών που κουνιούνται απαλά γύρω τους. Ένα παιδί, στραμμένο προς τον θεατή, κρατά κάτι στο χέρι του, τραβώντας το βλέμμα του παρατηρητή. Ο άλλος, δείχνοντας μια στάση ήρεμης ενδοσκόπησης, φαίνεται να έχει χάσει τον εαυτό του στις σκέψεις· η έκφρασή του είναι ένα μείγμα θαυμασμού και στοχασμού. Το φόντο, μια αρμονική συγχώνευση μπλε ουρανού και μακρινών βουνών, αντιτίθεται όμορφα με την ζωντανή προοπτική του καμβά, ενισχύοντας την σημασία των μορφών σε αυτό το ήρεμο τοπίο. Μέσα από την τεχνική μαεστρία του Βασίλι Βερεστίγκιν, μπορούμε να νιώσουμε τις γήινες υφές του χόρτου και τις λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις των παιδιών που αναδύονται από τον καμβά, δίνει ζωή σε αυτή τη στιγμή.

Η χρωματική παλέτα αυτού του έργου είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη, με κυρίαρχους τους ζεστούς τόνους: οι χρυσές αποχρώσεις του χωραφιού, το βαθύ καφέ της επιδερμίδας των παιδιών και οι γήινες αποχρώσεις των ρούχων τους δημιουργούν έναν οπτικό συνδυασμό που είναι και εντυπωσιακός και ηρεμιστικός. Η προσοχή του καλλιτέχνη στις λεπτομέρειες φαίνεται στη σχολαστική απόδοση των μαλλιών των παιδιών και των υφασμάτων των ενδυμάτων τους· κάθε πτυχή και καμπύλη απεικονίζεται με τρυφερή ακρίβεια που προσκαλεί τον θεατή να εκτιμήσει την ομορφιά της καθημερινότητας. Είναι ένα έργο που ξεπερνά την απλή αναπαράσταση, καλώντας σε προβληματισμούς σχετικά με τη νιότη, τη φιλία και την απλότητα της ύπαρξης σε έναν φυσικό κόσμο που δεν έχει αγγιχτεί από τη σύγχρονη εποχή.