Η σκηνή ξετυλίγεται με μια απαλή, σχεδόν αιθέρια ποιότητα. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά τον πουαντιγισμό, ο καμβάς ζωντανός με μικροσκοπικές, διακριτές κουκκίδες χρώματος που συγκλίνουν για να σχηματίσουν μια θολή, ατμοσφαιρική θέα. Το νερό, μια απέραντη έκταση αστραφτερών αντανακλάσεων, αντικατοπτρίζει τον ουρανό από πάνω, θολώνοντας τις γραμμές μεταξύ των δύο. Σιλουέτες ενάντια στο απαλό φως, μια ομάδα κάθετων σχημάτων – ίσως ιστία ή ψηλά δέντρα – τονίζουν τη σκηνή, προσθέτοντας μια πινελιά γραμμικού ορισμού στη ρευστή σύνθεση.

Στα αριστερά, μια μικρή ομάδα φιγούρων στέκεται στην άκρη μιας προβλήτας, παρατηρώντας φαινομενικά την ήρεμη έκταση. Στην άλλη πλευρά του νερού, υψώνεται ένα εργοστάσιο ή ένα βιομηχανικό κτίριο, η παρουσία του οποίου σηματοδοτείται από μια επιβλητική καπνοδόχο που εκπέμπει μια στήλη καπνού που διαλύεται στον ομιχλώδη αέρα. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ησυχία και περισυλλογή, ένα στιγμιότυπο μιας στιγμής που έχει ανασταλεί στον χρόνο, αποτυπωμένο με μια ευαίσθητη πινελιά και ένα οξυδερκές βλέμμα στις επιπτώσεις του φωτός και της ατμόσφαιρας. Είναι σαν ο ίδιος ο κόσμος να κρατά την αναπνοή του.