De scène ontvouwt zich met een zachte, bijna etherische kwaliteit. De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze het pointillisme, het doek leeft met kleine, afzonderlijke kleurpunten die samenkomen om een ​​mistig, atmosferisch uitzicht te vormen. Het water, een uitgestrekte weergave van glinsterende reflecties, weerspiegelt de lucht erboven en vervaagt de lijnen ertussen. Silhouetten tegen het zachte licht, een groep verticale vormen – misschien masten of hoge bomen – markeren de scène en voegen een vleugje lineaire definitie toe aan de vloeiende compositie.

Aan de linkerkant staat een kleine groep figuren aan de rand van een pier, die ogenschijnlijk de serene uitgestrektheid bekijkt. Aan de overkant van het water verrijst een fabriek of industrieel gebouw, waarvan de aanwezigheid wordt gemarkeerd door een torenhoge schoorsteen die een kolom rook uitstoot die in de mistige lucht oplost. Het algehele effect is van stilte en contemplatie, een momentopname van een moment dat in de tijd is opgeschort, vastgelegd met een delicate toets en een scherp oog voor de effecten van licht en atmosfeer. Het is alsof de wereld zelf de adem inhoudt.