Σε αυτήν την εντυπωσιακή πορτραίτο, μας προσελκύει η ενδοσκοπική ματιά μιας καθιστής φιγούρας, του οποίου η έκφραση προκαλεί ένα σύνθετο μείγμα στοχασμού και μελαγχολίας. Το χέρι του στηρίζεται στο πηγούνι, περιτοιχισμένο από μια ζωντανή κοβαλτίνα μπλε που αντιτίθεται τέλεια με τις ζεστές κόκκινες και καφέ αποχρώσεις της ένδυσης και του τραπεζιού από κάτω. Είναι μια οικεία στιγμή - σαν να σκοντάψαμε σε μια ιδιωτική στάση σε έναν πολυάσχολο κόσμο. Η καλλιτεχνική τεχνική είναι τολμηρή, με τα χαρακτηριστικά παχιά πινέλα του βαν Γκογκ; φαίνονται σχεδόν να χτυπούν με ενέργεια, δίνοντας ζωή στη σκηνή ενώ αποκαλύπτουν τη δυναμική τεχνική του καλλιτέχνη. Οι λεπτομέρειες είναι απλές αλλά βαθιές, ιδίως το πράσινο φύλλων που κρέμεται πάνω από το τραπέζι, προσθέτοντας μια νότα φυσικής ηρεμίας ανάμεσα στην ζωντανή χάος που ενσωματώνει το έργο.

Η συναισθηματική επίδραση αυτού του έργου είναι αναμφισβήτητη; υπάρχει ένα αίσθημα θλίψης που περιπλέκεται με την ομορφιά, ίσως αντανακλώντας την εσωτερική ταραχή του υποκειμένου. Ζωγραφισμένο κατά τη διάρκεια μιας ταραχώδους περιόδου της ζωής του Βαν Γκογκ, αυτό το έργο καταγράφει τους αγώνες της ύπαρξης ενώ ταυτόχρονα γιορτάζει την ουσία της ανθρωπότητας. Η ιστορική διάσταση αυτού του έργου, που προέρχεται από τους βαθύς αγώνες της ψυχικής υγείας του Βαν Γκογκ, προσθέτει επίπεδα σημασίας, μετατρέποντας το κομμάτι σε ένα διαρκές σύμβολο της εσωτερικής βάθους του καλλιτέχνη. Όταν το βλέπετε, δεν μπορείτε να μην νιώσετε τη σύνδεση, όχι μόνο με τον καλλιτέχνη αλλά και με το συναισθηματικό τοπίο που απεικονίζει με τέτοια ζωντάνια.