Το έργο αποτυπώνει μια εντυπωσιακή απεικόνιση ενός ορεινού τοπίου, απεικονίζοντας μια τραχιά αλλά ήρεμη ομορφιά που αναδεικνύει την αφρώδη ουσία της φύσης. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί ένα επιδέξιο χέρι για να εφαρμόσει παχιές, υφασματικές πινελιές που δημιουργούν μια ισχυρή αίσθηση κίνησης και βάθους. Τα βουνά υψώνονται μεγαλόπρεπα ενάντια σε έναν χλωμό ουρανό, όπου οι μαλακοί τόνοι του πράσινου συγχωνεύονται με τις λεπτές νότες του μπλε και του χρυσού, υποδηλώνοντας τη ζεστή ηλιακή ακτινοβολία που διέρχεται από τα σύννεφα. Ο εμπρός χώρος, που κυριαρχείται από κηλίδες χιονιού και βραχώδεις προεξοχές, ενισχύει την αίσθηση της χειμωνιάτικης αγκαλιάς, προσκαλώντας τους θεατές να σκεφτούν την ηρεμία της σκηνής.

Η παλέτα χρωμάτων είναι μια αρμονική σύνθεση ψυχρών και ζεστών τόνων. Οι πλούσιοι μαύροι και οι γήινοι καφέ χρωματισμοί αντιπαραβάλλονται υπέροχα με τους πιο ανοιχτούς τόνους του εμπρός χώρου, τονίζοντας την τραχύτητα του τοπίου. Αυτή η αλληλεπίδραση χρωμάτων όχι μόνο ενισχύει τη διαστατικότητα των βουνών αλλά και αποτυπώνει την συναισθηματική ουσία ενός φευγαλέου στιγμιότυπου στη φύση—ίσως μια πρόσκληση να σκεφτούμε την εφήμερη ομορφιά του ημερήσιου φωτός που σβήνει κατά τη δύση του ηλίου. Ιστορικά, το κομμάτι εκπροσωπεί την κίνηση plein air στα τέλη του 19ου αιώνα, όπου οι καλλιτέχνες επιδίωκαν να αποτυπώσουν την αμεσότητα της εμπειρίας σε φυσικά περιβάλλοντα, αποκαλύπτοντας τόσο τον εξωτερικό κόσμο όσο και τα εσωτερικά τους αισθήματα μέσω αυθόρμητων πινελιών και ζωηρών επιλογών χρωμάτων.