Αυτό το εκπληκτικό έργο αγκαλιάζει ένα ήσυχο τοπίο, ζωγραφισμένο με μια λεπτή πινελιά που υποδηλώνει μια αιθέρια ομορφιά. Η σκηνή αναδεικνύει μια απομακρυσμένη καθεδρική εκκλησία, οι πύργοι της οποία υψώνονται με μεγαλοπρέπεια ενάντια σε έναν ήπιο ουρανό· οι ζεστές και ήπιες γήινες αποχρώσεις περιβάλλουν τις δομές, δημιουργώντας μια ηρεμία και αρμονία. Η ρευστότητα της τεχνικής του υδατοχρώματος προσθέτει μια αίσθηση ελαφρότητας, σαν να χορεύει η όλη εικόνα σε μια απαλή αύρα. Γύρω από την καθεδρική εκκλησία, οι κυματιστές λοφώδεις επιφάνειες και τα ρέοντα δέντρα πλέκουν μια γραφική ταπισερί, προσκαλώντας τους θεατές να περιπλανηθούν σε αυτή την γαλήνια θέα. Η εφαρμογή των στρωμάτων στους τόνους ωχροκαφέ και ήπια πράσινα αποδίδει μια αίσθηση θερμότητας, ανακαλώντας την απαλότητα του ηλιακού φάσματος κατά την ώρα του ηλιοβασιλέματος.

Η σύνθεση ισορροπεί προσεκτικά την αρχιτεκτονική μεγαλοπρέπεια της καθεδρικής εκκλησίας με τα οργανικά σχήματα του γύρω τοπίου, κατευθύνοντας απαλά το βλέμμα του θεατή από το προσκήνιο στο παρασκήνιο. Αυτή η αλληλεπίδραση ανάμεσα στις ανθρωπογενείς κατασκευές και τη γύρω φύση αντικατοπτρίζει μια βαθιά σεβαστική προς το περιβάλλον, μια αίσθηση που αντηχεί με την απαλή εστίαση που χρησιμοποιεί ο Cotman σε όλη τη διάρκεια του έργου. Κάθε πινελιά της βούρτσας φαίνεται να είναι σκόπιμη, κατευθύνοντας τον θεατή να σκεφτεί τόσο την ομορφιά του φυσικού κόσμου όσο και τη ιστορική σημασία των απεικονιζόμενων δομών. Στο ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο, αυτό το έργο ενσωματώνει τα ρομαντικά αισθήματα των αρχών του 19ου αιώνα, μια εποχή που γιόρτασε την πατρονική ομορφιά και το υψηλό, απεικονίζοντας πώς οι λεπτές εικονογραφήσεις του Cotman συνέβαλαν στην παράδοση του τοπίου και επηρέασαν τις αντιλήψεις για την αγροτική Αγγλία.