To wspaniałe dzieło uchwyca spokojny krajobraz, namalowany delikatnym pociągnięciem, które wywołuje poczucie eterealnej piękności. Scena w sposób wyraźny przedstawia odległą katedrę, której wieże majestatycznie wznoszą się na tle miękkiego nieba; ciepłe, stonowane kolory ziemi otulają struktury, tworząc uspokajającą i harmonijną atmosferę. Płynność techniki akwarelowej nadaje całości lekkości, jakby cały obraz tańczył na delikatnym wietrze. Wokół katedry falujące wzgórza i delikatne drzewa splatają się w malowniczy gobelin, zapraszając widzów do spaceru po tej spokojnej scenerii. Nakładanie warstw o kolorach ochry i miękkich zieleni nadaje ciepło, przywołując miękką poświatę zachodzącego słońca.

Kompozycja z życiem balansuje architektoniczną wielkość katedry z organicznymi formami otaczającego krajobrazu, płynnie prowadząc wzrok widza z pierwszego planu do tła. Ta interakcja pomiędzy ludzkimi konstrukcjami a naturą odzwierciedla głębokim szacunkiem do środowiska, uczuciem, które odbija się w delikatnym fokusie, który Cotman stosuje przez całe dzieło. Każdy ruch pędzla wydaje się zamierzony, prowadząc widza do refleksji nad pięknem świata natury oraz znaczeniem przedstawianych struktur. W szerszym kontekście historycznym to dzieło ucieleśnia romantyczne uczucia początku XIX wieku, okres, który świętował pastoralne piękno oraz wzniosłość, ilustrując w jaki sposób delikatne ilustracje Cotmana przyczyniły się do tradycji krajobrazowej oraz wpłynęły na postrzeganie brytyjskiej wsi.