Het schilderij vangt een rustige winterlandschap dat zorgvuldig is weergegeven door een meester van het impressionisme. Het tafereel is omhuld in zachte pasteltinten van roze en blauw, denkend aan een gevoel van serene isolatie. Door de koude lucht lijkt het alsof een lichte bries om de toeschouwer danst, terwijl de bleke zon verlegen aan de horizon opkomt en zijn zachte licht over de bevroren velden verspreidt. Monets penseelstreken hier zijn een mengeling van korte, vloeiende bewegingen; ze brengen het landschap tot leven terwijl ze de koele rust ervan tonen.

Als de blik over het doek glijdt, wordt uw aandacht geleid door de vreemde contouren van de bomen en de verre huizen, verborgen als geheimen in de sneeuw. Elk huis staat rustig, omhuld in de winterse stilte, hun vormen zijn zacht, bijna dromerig. De hele compositie spreekt van een moment bevroren in de tijd, waar de kou van de winter contrasteert met een subtiele warmte die uit de lucht straalt. Het is niet zomaar een landschap; het omvat de vredige maar ruwe schoonheid van een winterdag en nodigt kijkers uit in zijn stilte, terwijl het een nostalgische verlangen naar de omhelzing van de winter oproept.