Wanneer ik naar dit boeiende tafereel kijk, word ik getransporteerd naar een schemeringstabel van de Charing Cross-brug in Londen, doordrenkt met de etherische aanraking die kenmerkend is voor de maker. De brug, een diagonaal element dat de compositie verenigt, strekt zich uit over het doek, de schim van de brug verschijnt spookachtig tegen de glinsterende reflectie van de Theems, die een mistig licht vastleggt dat danst in tinten variërend van diepblauw tot zachte, warme goudtinten. De mistige omgeving creëert een gevoel van zowel mysterie als nostalgie; het is alsof de kijker bijna de gedempte geluiden van de stad kan horen—het zachte klotsen van het water, het stille gemurmel van het leven tussen de nevelige sluiers. Monet's losse penseelstreken roepen de levendige energie van Londen op, terwijl het ook uitnodigt tot rust—een heerlijke paradox.