De scène ontvouwt zich in de stille intimiteit van een Londense nacht; een koele, omhullende blauwgroen overheerst, een palet van diepe schemering. De iconische klokkentoren torent omhoog, zijn verlichte gezicht is een baken tegen de sombere hemel. De behendige aanraking van de kunstenaar met de penseel creëert het gevoel van een stad die baadt in een zachte regen, waardoor de randen van gebouwen en straten vervagen. Het is een wereld van zachte gloed en gedempte reflecties, waar gaslantaarns een amberkleurig licht werpen op de natte trottoirs.

Ik kan bijna het geklop van paardenhoeven en het gefluister van gesprekken horen terwijl figuren, nauwelijks te onderscheiden, over straat bewegen. Dit stuk is een bewijs van het vermogen van de kunstenaar om de essentie van een plek, de stemming van een moment vast te leggen. De compositie is meesterlijk in evenwicht, en trekt de blik van de voorgrond, bevolkt door koetsen en vroege auto's, naar het majestueuze monument en dan weer terug, in een continue, dromerige cyclus.