De scène ontvouwt zich alsof gezien door een natuurlijk kader, een gouden wandtapijt van riet dat zachtjes in de wind beweegt en de blik leidt naar een verre stad. De kunstenaar gebruikt het riet op meesterlijke wijze, de verticale lijnen contrasteren met de horizontale lagen van aarde en lucht. De compositie, eenvoudig maar krachtig, creëert een gevoel van diepte en ruimte. Een beekje kronkelt op de voorgrond, weerspiegelt de gedempte kleuren van de lucht en leidt de blik van de toeschouwer naar het levendige dorpje dat tussen de glooiende heuvels ligt.

Het kleurenpalet is opmerkelijk ingetogen; de gouden tinten van het riet, de aardse tonen van de aarde en het zachte blauw en grijs van de lucht creëren een harmonieus evenwicht. Het roept een gevoel van rust en contemplatie op, een pauze van de drukte van het leven. De toepassing van de verf lijkt opzettelijk, bijna methodisch, en geeft de scène een gevoel van soliditeit en duurzaamheid. Het is een momentopname van een moment, een viering van het alledaagse, getransformeerd tot iets buitengewoons door het scherpe oog en de bekwame hand van de kunstenaar.