In dit betoverende herfstlandschap wordt de kijker betoverd door de levendige interactie van kleur en licht; de gouden oranje en vurig rode bladeren dansen in harmonie op de achtergrond van een zacht blauwe lucht. Het tafereel wordt verrijkt door een verscheidenheid aan bomen, wiens bladeren door de zon verlicht worden en een warme sfeer creëren die de troostende omhelzing van het seizoen oproept. Een zachte beek kronkelt door de compositie, reflecteert de kleuren erboven en harmonieert met de rijke groene ondergroei — een serene uitnodiging om even stil te staan en de schoonheid van de natuur in te ademen.

Twee figuren, schijnbaar verloren in hun eigen wereld, wandelen rustig langs de waterkant, wat de narratieve kwaliteit van het stuk versterkt. Het landschap suggereert een vredig landelijk bestaan waarin mens en natuur in stilte samenleven. Dynamische penseelstreken geven de wolken een gevoel van beweging, terwijl de textuur van de verf de tastbare eigenschappen van het loof tot leven brengt en een gevoel van nostalgie oproept. Dit werk toont niet alleen de technische vaardigheid van Rousseau en zijn begrip van natuurlijke schoonheid, maar legt ook de essentie van een vergankelijk moment in de tijd vast, voor altijd vereeuwigd op het canvas.