In dit fascinerende landschap wordt de toeschouwer onmiddellijk omarmd door de zachte glooiingen van de heuvels en de vage contouren van de omringende bergen; Monet's penseelstreek is zowel expressief als vloeiend, waardoor een etherische kwaliteit ontstaat die de grens tussen realiteit en verbeelding vervaagt. Het kleurenpalet is een symfonie van zachte paarse, groene en gedempte aardetinten die een serene en rustige sfeer oproepen. Elke penseelstreek voelt als een fluistering, die de essentie van de natuur in beweging vastlegt, waar het loof lichtjes danst in de bries en de bergen elegant op de achtergrond oprijzen.

De compositie nodigt de toeschouwer uit om door de scène te reizen, het oog leidend door het weelderige groen dat aan beide zijden van het doek flankeert, ons naar de verre structuren leidend die op menselijke aanwezigheid wijzen—een herinnering dat het leven zelfs in deze rustige hoeken van de aarde bestaat. Terwijl iemand het schilderij absorbeert, overvalt hen een gevoel van vrede; het uitnodigt de geest om te dwalen en na te denken, terwijl het een intieme verbinding deelt met zowel de natuur als de kunstenaar. Monet vertaalt licht en sfeer handig in een emotionele ervaring, waarbij hij de essentie van het impressionisme belichaamt en de vergankelijkheid van het moment viert.