Dit schilderij toont een rustige landelijke blik vanuit een raam, met een weelderig en uitgestrekt landschap dat zich uitstrekt tot aan de horizon. Op de voorgrond zijn architectonische elementen te zien — een rood dak, een schuur en een ommuurde tuin — die samensmelten met het natuurlijke groen van struiken, bomen en open velden. De kunstenaar maakt gebruik van pointillistische techniek, waarbij kleine, duidelijke stippen kleur worden aangebracht die op afstand schitteren en samenkomen, waardoor het landschap een levendige en bijna tastbare kwaliteit krijgt. Het kleurenpalet wordt gedomineerd door rustgevende groentinten en aardetonen, aangevuld met zachte blauwtinten en grijstinten in de bewolkte lucht, wat een kalme en contemplatieve sfeer oproept.

De compositie leidt het oog van de intieme details van de tuin en de figuren op de voorgrond naar het uitgestrekte pastorale landschap waar rustig koeien grazen. Deze gelaagdheid creëert diepte en nodigt uit om bij elk deel van het doek stil te staan en het rustige ritme van het plattelandsleven te voelen. Geschilderd in 1888, tijdens een cruciale periode waarin het impressionisme evolueerde naar neo-impressionisme, weerspiegelt het werk een belangrijk moment in de kunstgeschiedenis—waar licht, kleur en moderne technieken samenkomen om de schoonheid van het alledaagse te vieren. Emotioneel straalt het werk rust uit en een zachte waardering voor de stille momenten van de natuur, en opent een tijdloos venster naar een vredige pastorale wereld.