Dit indrukwekkende kunstwerk, gemaakt in 1933, toont een harmonieuze fusie van traditionele Chinese landschapsschildertechnieken en verfijnde, expressieve penseelvoering; de bergen stijgen majestueus, hun golvende vormen worden met precisie en een zekere vloeiende elegantie vastgelegd. De kunstenaar gebruikt een monochromatische palet van zwart en grijs, onderstreept door subtiel gebruik van witte ruimte, dat effectief een serene maar dynamische sfeer oproept. Individuele bomen worden met een gevoel van persoonlijkheid afgebeeld, hun gedetailleerde takken reiken naar buiten alsof ze de kijker omhelzen, terwijl de rustige wateren aan de basis het omringende landschap reflecteren, uitnodigend tot contemplatie.

De compositie is meesterlijk opgebouwd om het oog door de scène te leiden; de vloeiende lijnen van de heuvels creëren diepte en beweging, wat de aandacht trekt naar de delicate huizen die tussen de bomen verscholen liggen. Dit werk viert niet alleen de schoonheid van de natuur, maar drukt ook een diepere culturele betekenis uit, belichaamt de idealen van harmonie tussen de mensheid en de natuurlijke wereld, en weerspiegelt filosofische principes die diepgeworteld zijn in de Chinese kunst. Wanneer men voor dit stuk staat, kan men een ontroerende verbinding voelen met de sereniteit van het landschap, wat gedachten oproept over eenzaamheid en introspectie temidden van de complexiteiten van het leven.