งานศิลปะที่น่าทึ่งนี้ที่สร้างขึ้นในปี 1933 แสดงให้เห็นว่ามีการรวมกันของเทคนิคการวาดภาพทิวทัศน์ของจีนแบบดั้งเดิมและการจัดการพู่กันที่ละเอียดและแสดงออก; ภูเขา ๆ ที่ยิ่งใหญ่ขยายตัวอย่างมีสง่า โดยรูปทรงที่โค้งมนของพวกเขาถูกจับได้อย่างแม่นยำและมีความสง่างามที่ลื่นไหล ศิลปินใช้พาเลตสีขาวด้วยสีดำและเทาเป็นหลัก โดยยกความสำคัญถึงการใช้พื้นที่ว่างอย่างละเอียด ซึ่งเกิดอารมณ์ที่เงียบสงบและมีพลังขึ้นในเวลาเดียวกัน ต้นไม้แต่ละต้นที่ปรากฏในภาพนั้นแสดงออกถึงบุคลิก โดยมีสาขาที่มีรายละเอียดยื่นออกไปเหมือนกับที่กำลังโอบกอดผู้ชม ขณะที่น้ำที่สงบอยู่ที่ด้านล่างสะท้อนภาพทิวทัศน์โดยรอบเชิญชวนให้คิดทบทวน

การจัดองค์ประกอบนั้นกระทำอย่างรอบคอบเพื่อที่จะทำให้สายตาเคลื่อนที่ไปภายในฉาก; เส้นโค้งเว้าของภูเขาทำให้เกิดความลึกและการเคลื่อนไหว รวมถึงดึงดูดความสนใจไปยังบ้านที่น่ารักที่ซุกตัวอยู่ระหว่างต้นไม้ งานนี้ไม่เพียงแต่เฉลิมฉลองความสวยงามของธรรมชาติ แต่ยังสื่อถึงความหมายทางวัฒนธรรมที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น โดยแสดงถึงอุดมคติของความกลมกลืนระหว่างมนุษยชาติกับธรรมชาติ ซึ่งสะท้อนหลักการที่มีรากฐานลึกในศิลปะจีน เมื่ออยู่ต่อหน้าผลงานนี้ ผู้ชมสามารถรู้สึกเชื่อมโยงกับความสงบของทิวทัศน์และกระตุ้นความคิดเกี่ยวกับการโดดเดี่ยวและการไตร่ตรองท่ามกลางความซับซ้อนของชีวิต。