In deze evocatieve schilderij domineert een rustieke boerderij het landschap, waarbij het rieten dak moedig weerstand biedt tegen de melancholische hemel. De gedempte tinten groen en bruin creëren een bijna droomachtige sfeer, die de toeschouwer uitnodigt na te denken over de verhalen die in deze eenvoudige muren verscholen liggen. Rondom het huis staan hopen, waarschijnlijk hoopjes veen, die herinneren aan het arbeidzame leven van het plattelandsbestaan. De trapstructuur van de boerderij, met zijn donkere deur die bijna als een toegang naar een andere wereld lijkt, trekt de blik en nodigt uit tot contemplatie.

Van Goghs penseelwerk is hier zowel expressief als doelgericht; snelle borstelstreken brengen textuur en beweging over, wat het stuk een subtiele dynamiek geeft. De zware wolken hangen boven, waardoor het werk een somber karakter krijgt dat het emotionele landschap van de kunstenaar tijdens deze periode weerspiegelt. De lage horizon nodigt de kijker uit om dieper te kijken, en roept gevoelens van nostalgie en misschien verlangen naar de eenvoud van het boerenleven op. Dit werk is een perfecte combinatie van natuurlijke schoonheid en menselijke ambacht, dat de tijdloze verbinding tussen landschap en habitat vastlegt.