Dit expressieve schilderij vangt een uitgestrekt uitzicht op Constantinopel en fluistert verhalen uit een tijd waarin de stad een majestueuze brug vormde tussen Oost en West. Het tafereel ontvouwt zich onder een brede, zachte hemel, waarin subtiele pasteltinten de dageraad of de schemering suggereren en het stadslandschap baden in een zachte amberkleurige gloed. Op de voorgrond weerspiegelt het kalme water de gedempte lucht, slechts verstoord door groepen kleine bootjes die zachtjes deinen – figuren aan boord bewegen zich stilletjes voort of voeren gesprekken. De penseelvoering van de kunstenaar is delicaat maar zelfverzekerd, en combineert fijne details met een nevelige, bijna dromerige sfeer die uitnodigt om te blijven en van elk element te genieten.

Kenmerkend zijn de majestueuze koepels en hoge minaretten die als stille wachters oprijzen; de architectuur is zorgvuldig weergegeven en roept de grootsheid en spiritualiteit op van het Ottomaanse Constantinopel. De compositie balanceert de uitgestrekte hemel met de samengepakte stedelijke vormen en het uitgestrekte water, wat een harmonieuze wisselwerking tussen natuur en menselijke aanwezigheid creëert. Het kleurenpalet gebruikt zachte aardetinten en zachte blauwtinten, die warmte en nostalgie oproepen. Dit beeld streelt niet alleen het oog, maar raakt ook de ziel met een gevoel van tijdloosheid, en herinnert aan de gelaagde geschiedenis die is vastgelegd in de stadswallen en aan de waterkant.