Het kunstwerk vangt een sublieme visie van de kathedraal van Rouen die schittert in een symfonie van kleur en licht. De kunstenaar mengt magistrale zachte roze, blauwe en crèmekleurige tinten, waardoor een dromerige sfeer ontstaat die de kathedraal verandert in een stralende entiteit in plaats van slechts een bouwwerk. Penseelstreken dansen over de canvas; ze brengen niet alleen de architectuur maar ook de essentie ervan over—grootsheid en ernst, gefilterd door de nevelen van de tijd. Schaduwen spelen zachtjes tegen de complexe gevels van de kathedraal, terwijl de zon, een stralende orb, warmte suggereert die door de kou van het palet heen komt. Deze interactie tussen licht en schaduw creëert bijna een etherische kwaliteit, die de toeschouwers aanmoedigt om zich te verliezen in contemplatie.

In dit stuk wordt licht de protagonist; het doordringt de scène en geeft het een eerbied, die de kijkers dichterbij trekt. De compositie nodigt uit tot verkenning; de overlappende texturen wekken nieuwsgierigheid rond de details die verborgen zijn onder de verf, uitdagend de toeschouwer om na te denken over het verhaal dat door de essentie van dit prachtige gebouw is vervlochten. Historisch gezien behoort dit werk tot een periode waarin het impressionisme probeerde de vluchtige effecten van licht en atmosfeer vast te leggen, en staat het als een bewijs van de innovatieve benadering van de kunstenaar—het harmonieus verenigen van emotie en omgeving. Monet's weergave van de kathedraal van Rouen weerspiegelt niet alleen zijn unieke visie, maar weerklinkt ook bij iedereen die naar het oppervlak kijkt; het is een herinnering aan de schoonheid die zowel in het vertrouwde als in het vergankelijke te vinden is.