De schilderij vangt een serene winterlandschap dat omhuld is met zachte sneeuw en zacht licht; de grond lijkt zwaar van vers, onaangeraakt sneeuw, wat zuiverheid en stilte aan de scène verleent. Een smal pad—een ontroerende uitnodiging—leidt de kijker door een eenvoudige houten poort, wat het drempel naar avontuur of rust suggereert. In de achtergrond rijzen zachte heuvels op, met takken van bomen die onder het gewicht van de sneeuw buigen, hun delicate vormen contrasteren met het zacht winterlicht. In de verte accentueert een eenzame figuur, misschien een persoon die in overpeinzing is verzonken, de vrede van het moment en laat ons nadenken over hun verhaal in een zo betoverende omgeving.

Het palet bestaat voornamelijk uit wit en lichte blauwtinten, met subtiele hints van warmte in de schaduwen, wat een over het geheel harmonisch effect creëert. Monet's zachte penseelvoering voegt een etherische kwaliteit aan de scène toe, alsof hij niet alleen het visuele aspect vastlegt, maar ook de essentie van een rustige winterdag. De manier waarop hij koele tinten balanceert met een beetje warmte versterkt de emotionele respons, uitnodigend tot een gevoel van rustige introspectie. Dit werk illustreert perfect de focus van de impressionistische stijl op het vastleggen van vluchtige momenten, alsof het ons aanmoedigt de schilderij binnen te treden en de serene schoonheid van een besneeuwd landschap te ervaren.