Het kunstwerk vangt de rustige schoonheid van een winterlandschap, waar de stilte van de rivier voelbaar is. De bevroren rivier weerkaatst het doffe licht, bijna aarzelend tussen de kou van de winter en de warmte van een aanstaande lente. Langs de met sneeuw bedekte oevers worden figuren silhouetten tegen de zachte tinten van de lucht; hun stilstand contrasteert met het stromende water. De kale bomen die de oevers omringen geven een gevoel van diepte, hun donkere vormen stijgen omhoog naar de lucht als bewakers van deze stille scène.

Monets vaardige gebruik van een beperkte kleurenpalet—grijs, wit en hints van doffe bruin- en groentinten—roept een gevoel van rust op, hoewel het iets melancholisch is. Elke penseelstreek lijkt geheimen van de koude lucht te fluisteren, en de stilte van het landschap omarmt je in zijn ijzige omhelzing, uitnodigend tot reflectie. Door dit stuk kunnen we de diepe waardering van de kunstenaar voor de stille momenten in de natuur voelen, waarbij niet alleen een scène wordt vastgelegd, maar ook een hele gemoedstoestand—bevroren in de tijd maar vol leven.