Dit expressieve landschap vangt een pastorale scène onder een uitgestrekte, sombere hemel, waar een groep bomen aan de rechterkant een levendig contrast vormt met de open grasvelden die zich in de verte uitstrekken. De penseelstreken van de kunstenaar zijn delicaat maar textuurrijk, waardoor de herfsttinten van roest, oker en gedempeld groen naadloos samensmelten met de melancholieke sfeer. Een klein figuurtje, wellicht een herder of boer, staat bij een rustig vijvertje en voegt een menselijke toets toe die de kijker uitnodigt zich het rustige ritme van het plattelandsleven voor te stellen.

De compositie balanceert het dichte, gedetailleerde gebladerte aan de ene kant met de uitgestrektheid van de weide aan de andere kant, wat een gevoel van diepte en sereniteit creëert. Het gedempte kleurenpalet en het zachte licht roepen een contemplatieve stemming op en suggereren de kalmte voor of na een regenbui. Dit werk resoneert met de 19e-eeuwse traditie om de vergankelijke schoonheid van de natuur vast te leggen, waarbij niet alleen de fysieke vorm van het landschap wordt benadrukt, maar ook de emotionele en temporele essentie ervan.