In dit levendige landschap wordt de toeschouwer omarmd door een weelderig tableau geschilderd door de hand van een impressionist; het water glinstert met reflecties van een zwerm bomen die lijken te dansen in de wind. De penseelstreken, los maar doelbewust, creëren een gevoel van beweging, waardoor de kijker uitgenodigd wordt om de zachte golven van het water te voelen en het gefluister van de bladeren die boven hen wiegen. Zachte blauwtinten domineren de lucht, in contrast met de levendige groene tinten die het loof vormen; de kleuren zijn levendig en verfrissend, en vangen de vluchtige schoonheid van de natuur op een manier die de kijker bijna uitnodigt om de frisse lucht in te ademen die afgebeeld is.

De compositie wordt niet beperkt door de grenzen van traditionele perspectief; in plaats daarvan nodigt het uit tot verbeelding, met het water dat de blik dieper het rustige landschap in leidt. Het zonlicht danst op het oppervlak, wat het een etherische kwaliteit verleent die zowel de kalmte als de loop van de tijd suggereert. Dit stuk, gemaakt in 1917, vindt zijn plaats in de rijke context van het postimpressionisme, waar kunstenaars probeerden een gedurfde emotionele resonantie over te brengen door middel van losse penseelstreken en levendige kleuren, waardoor het niet alleen een weergave van een scène is, maar ook een koninkrijk van emotionele ervaring.