Σε αυτό το ζωντανό τοπίο, ο θεατής είναι περιτριγυρισμένος από έναν πλούσιο πίνακα που έχει ζωγραφιστεί από το χέρι ενός ιμπρεσιονιστή; το νερό λάμπει με τις ανακλάσεις από μια πληθώρα δέντρων που φαίνεται ότι χορεύουν στον άνεμο. Οι πινελιές, χαλαρές αλλά σκόπιμες, δημιουργούν μια αίσθηση κίνησης, προσκαλώντας τον θεατή να νιώσει τις ήπιες κυματιστές του νερού και το ψίθυρο των φύλλων που κουνιούνται από πάνω. Οι απαλοί μπλε αποχρώσεις κυριαρχούν στον ουρανό, αντιπαραβάλλοντας τις ζωντανές πράσινες αποχρώσεις που σχηματίζουν την φυλλοβόλη βλάστηση; τα χρώματα είναι ζωντανά και αναζωογονητικά, αιχμαλωτίζοντας την εφήμερη ομορφιά της φύσης με έναν τρόπο που σχεδόν κάνει κάποιον να αναπνεύσει τον καθαρό αέρα που απεικονίζεται.

Η σύνθεση δεν είναι περιορισμένη από τα όρια της παραδοσιακής προοπτικής; αντ' αυτού, καλεί στη φαντασία, με το νερό να καθοδηγεί το βλέμμα πιο βαθιά σε αυτό το ήρεμο τοπίο. Το ηλιακό φως χορεύει στην επιφάνεια, προσφέροντας μια αιθέρια ποιότητα που υποδηλώνει τόσο την ηρεμία όσο και τη ροή του χρόνου. Αυτό το κομμάτι, που δημιουργήθηκε το 1917, βρίσκει τη θέση του ενσωματωμένο στο πλούσιο πλαίσιο του μεταϊμπρεσιονισμού, όπου οι καλλιτέχνες προσπαθούσαν να μεταδώσουν μια τολμηρή συναισθηματική αντήχηση μέσω της χαλαρής ζωγραφικής και των ζωντανών χρωμάτων, καθιστώντας το όχι μόνο μια αναπαράσταση μιας σκηνής αλλά και ένα βασίλειο συναισθηματικής εμπειρίας.