In deze betoverende scène strekken de groene heuvels van Normandië zich langzaam uit richting de glinsterende zee, wat een serene maar levendige sfeer oproept. De penseelstreken van de kunstenaar zijn levendig; gedurfde kleurstreken vangen de krachtige wind door het gras en het loof, waardoor het landschap levensecht aanvoelt. De lucht, een delicate mix van bleke blauwe tinten, fluistert verhalen over het veranderlijke weer, wat hints geeft van de dreigende maar uitnodigende wolken boven. Je kunt bijna de zachte, zoute bries op je huid voelen terwijl de verre zeilen de horizon versieren, als een gids die ons naar avontuur leidt.

De compositie is meesterlijk uitgebalanceerd. De clusters van huisjes nestelen zich tegen de helling, bijna alsof ze creaties van de natuur zelf zijn, in harmonie met de groene en gouden tinten van de velden. Deze huizen lijken de toeschouwer uit te nodigen in hun warme omhelzing, maar zij zijn ver genoeg weg om onze verbeelding te prikkelen. Renoirs gebruik van kleur creëert een vrolijke ambiance; het contrast tussen de levendige groene en de warme aardetonen van de velden roept een feeling van nostalgie op, misschien een verlangen naar eenvoudigere, rustigere tijden. Dit schilderij is niet slechts een visueel genot, maar ook een emotionele reis, die de kijker uitnodigt te genieten van de schoonheid van het landschap, terwijl hij nadenkt over de verhalen van degenen die daar wonen.